Site Logotype
Kinderen

Soms hebben ze alleen een zetje nodig

Stil kwam ze binnen. Achter haar moeders been. Ze keek me niet aan. Wilde niets drinken. Klom bij moeder op schoot, rug naar mij toe. Ze wilde vooral oplossen in de ruimte. Onzichtbaar zijn.

Ik vertelde aan haar dat ze van mij niet hoeft te praten.
Dat ik met haar lichaam praat.
En dat ze daarvoor alleen maar op mijn behandeltafel hoeft te gaan liggen.
Met een hele zachte grijze Stampertje-deken daarop.
Dat mama in de kamer blijft.
Dat het in het begin even spannend is, omdat het nieuw is, en dat ik dat snap.
En dat het ook grappig is, omdat haar arm zo meteen dingen aan mij gaat vertellen.
Gelukkig alleen die dingen die het nú mag vertellen.
Dingen die ze spannend vindt en die ze graag minder spannend wil hebben.
Dingen waar ze klaar voor is om die te gaan veranderen.
Dat wat ik doe soms kietelt of kriebelt.
Dat het geen pijn mag doen, en als dat per ongeluk toch gebeurt, dat ze dat dan zeker moet zeggen, want dan stop ik gelijk.
Dat ik het dan zachter of anders doe.
Dat het vooral lekker is.

We hebben nog steeds geen woord gewisseld. Ze klimt op de tafel en gaat liggen. Ik pak haar onderarm bij de pols zachtjes vast en buig haar elleboog zodat haar onderarm een stukje van de tafel af staat. Ik vraag haar of ze haar arm zou kan houden, óók als ik er zachtjes tegen aan duw. Dat kan ze wel.
Ik vraag of ze aan iets kan denken wat haar heel erg blij maakt. Ik wijs haar erop dat ik haar arm niet weg kan duwen.
Daarna vraag ik of ze aan iets kan denken wat haar verdrietig of bang maakt. Nu zit er weinig weerstand meer in haar arm en ik duw hem heel makkelijk naar de tafel toe.
Een verbaasde blik volgt.

We zijn intussen een paar sessies verder. Zodra ze binnenkomt gaat ze op de behandeltafel zitten en begint ze te vertellen. Over haar vriendinnen, over haar meester, over hoe het op school gaat, over wat ze wil worden als ze groot is.

Voor mij zit een prachtige vlinder, die alleen een zetje nodig had om uit haar coconnetje te komen.

Share