Zit jij, net als wij, met een kind met een (school-)trauma, dan herken je vast wel dat je kind voor heel veel bang kan zijn. En die angsten kunnen zich op vele manieren uiten. Van geen uitdagingen aangaan, niet alleen durven zijn, tot niet alleen durven slapen.
En dat zijn er maar een paar…
Zo slaapt onze intussen-niet-meer-zo-kleine-man al maanden bij ons op de kamer (ik ben gestopt te tellen hoe lang dat al is) en toen dit schooljaar startte zelfs bij ons in bed. Een matras naast ons bed was al niet genoeg meer, hij moest echt in bed om te kunnen slapen.
En ik snap zo ontzettend goed waar het vandaan komt. Jarenlang niet gezien en gehoord worden, zorgt ervoor dat je je niet veilig voelt. Een leerkracht die geen veilige sfeer in de klas kan creëren werkt dit in de hand. Leerkrachten die alleen maar kunnen schreeuwen om orde te houden: werkt niet mee. Kinderen die zaken alleen fysiek kunnen oplossen, niet handig. Of juist kinderen die te pas en te onpas schelden… (daar is onze man heel gevoelig voor). Niet passend werk… Gepest worden… Buiten de boot vallen…
ONVEILIG!!!
Het stuit me dan ook tegen de borst als wij te horen krijgen, dat onze intussen-best-wel-grote-man ‘wat meer ballen moet krijgen’. Zich niet zo moet aanstellen. Dat raakt me, heel hard en heel diep. Zeker als ze niet zijn achtergrond kennen.
Want als er iemand ballen heeft, als er iemand veerkracht laat zien, is hij het wel. Hij krijgt het nog steeds voor elkaar om vaak naar school te gaan (waarmee ik niet wil zeggen dat thuiszitters geen veerkracht hebben!). Hij krijgt het nog steeds voor elkaar om heel veel te sporten. Hij krijgt het nog steeds voor elkaar om te leren. Hij krijgt het nog steeds voor elkaar om overwegend vrolijk en opgewekt te zijn. Hij krijgt het nog steeds voor elkaar om grapjes te maken..
En als hij voor die ballen bij ons slapen nodig heeft, in een innige omhelzing met mij waardoor ik amper slaap, dan doe ik dat met alle ballen die ik heb 😉!
