7 jaar geleden stond ik met mijn toen 6-jarige dochter bij een boekwinkel hier in de buurt. We hadden een boek besteld en dat was binnen. Het boek? ‘Hoogbegaafd, nou en!’ van Wendy Lammers van Toorenburg (dit boek vind ik echt een aanrader voor ouders en kinderen die in de wereld van hoogbegaafdheid terecht komen, maar dat terzijde).
Een paar dagen daarvoor hadden wij de iq-testresultaten van onze dochter gekregen. En daar kwam hoogbegaafd uit. Maximale score.
Toen ik dat die middag aan haar juf vertelde was haar reactie ‘Oei, dan moeten wij gaan praten, want dat kunnen wij niet begeleiden.’ Wat leidde tot MAXIMALE PANIEK bij mij.
En eerlijk is eerlijk, ik had me er tot die tijd niet zo in hoogbegaafdheid verdiept.
Ja, ze stelde andere vragen dan haar vriendinnetjes met wie ze speelde. Ja, ze heeft zichzelf leren lezen toen ze 4 was en ja, toen ze 3 was telde ze ook al tot 1000. En terug. Wist ik veel dat dat niet normaal was. Andere kinderen waren in mijn ogen dom. Nooit gedacht dat zij ‘het probleem’ zou zijn.
Een schoolwissel volgde, de 2de in haar 3-jarige schoolcarrière. Een school met alleen maar meer- en hoogbegaafde leerlingen. Niet omdat wij vonden dat dat vanwege haar intellect nodig was. Het was voor haar welzijn beter, want mijn kleine dame was depressief. Door niet passend onderwijs, door weinig aansluiting met de klas, door een negatief zelfbeeld.
En waarom ik dit verhaal schrijf? Ik word heel boos, maar ook intens verdrietig op de gemiddelde reactie die wij horen als we zeggen dat onze kinderen hoogbegaafd zijn. Zoals van de dame achter de balie bij het afrekenen van het boek: ‘Ben jij hoogbegaafd? Dat lijkt me ZOOO fijn, dan gaat het leren vanzelf.’.
Want eerlijk? Bij ons gaat het niet vanzelf. Het was en is heel hard werken. Voor haar (en hem, want 7-jarig broertje doet niet voor haar onder), maar ook voor ons.
Hebben wij die testen laten uitvoeren voor onze lol? Nee hoor, er was absolute noodzaak! Je kind ongelukkig zien doet pijn, heel veel pijn. Deze score was een verrassing voor ons.
Je kind voor de 2de keer van school wisselen doe je niet omdat je het leuk vindt. Uit een vertrouwde omgeving halen, opnieuw vriendjes moeten laten maken, helemaal opnieuw moeten laten starten op een leeftijd waarop de groepjes gevormd worden.
Zien dat ‘passend onderwijs’ nog steeds niet passend genoeg is. Maar dan gelukkig in een omgeving met gelijken.
Zullen we het niet hebben over de kosten van dit ‘passende onderwijs’? Daar kun je een leuke reis van maken…
Dat het niveau van onderwijs valt of staat met het aantal ‘snapperdjes’ van de docent zelf, en dat vaak niet het aantal is van de kinderen.
Dat er ook docenten voor de klas staan die denken dat 1x per week plusklasje hetzelfde is als fulltime begaafdheidonderwijs, en dus voor een klas worden gezet (eerlijk waar, zo eentje heeft mijn dochter een jaar lang lesgegeven. Een jaar waarin ze helemaal uit ging).
Dat er in dit meer passende onderwijs docenten voor de klas staan die hun kennis uit een boekje hebben. Een boekje waarbij alle meer- en hoogbegaafden over 1 kam worden gescheerd, waardoor het nog steeds niet passend is. Kennis uit boekjes kan in mijn visie nooit op tegen kennis uit ervaring. En echt, ze doen hun best, daar moet ik op vertrouwen.
Voor de vrouwen onder ons: bij je bevalling, word je dan liever gecoacht door iemand die zelf al moeder is, of iemand die in een boekje heeft gelezen dat je moet puffen op ‘altijd is kortjakje ziek..?’.
Waarom het dan voor ons hard werken is?
Nou, als je kind niet lekker in zijn vel zit, dan uit zich dat vaak emotioneel. Je kind is HEEL ERG BOOS, of HEEL ERG VERDRIETIG. In elke cel van hun lichaam zit die emotie!
Stel je voor dat jij dagelijks iets moet doen wat niet bij je past. Ver onder je niveau is.
Uitgelegd door leerkrachten die jou niet snappen. De vragen die jij hebt niet kunnen beantwoorden.
Geen begrip hebben welke mooie dingen zich in jouw creatieve brein afspelen.
Die denken dat je alles wel kan of dat je het zelf moet uitzoeken, omdat je toch zo slim bent.
Die hebben gelezen dat ze je moeten uitdagen, en dan maar ‘zinloos’ uitdagend werk gaan geven.
Leerkrachten die denken dat ze je ‘leren leren’ door een topografietoets te geven met wel honderd plaatsen. In plaats van je leerstrategieën aan te leren…
Die je niet begeleiden in het door de leerkuil gaan, of leren om te gaan met falen, maar er je keihard indonderen?
Dat je door de hoge cijfers die je altijd hebt gehaald, en de weinige moeite die je ergens in moest stoppen, dat als norm bent gaan zien.
Dat het enorm schrikken is als je dan toch een keer een lager cijfer haalt.
Wat als resultaat heeft, dat je de volgende keer nog harder gaat leren, maar nog steeds zonder de juiste strategie.
Dat dit soort dingen je faalangst en je perfectionisme alleen maar versterken.
Hoe frustrerend is dat! Dat voel je ook in elke vezel en in elke cel van je lijf. En dat uit je ook met elke vezel en cel in je lijf.
En weet je? Deze kinderen mag en kan ik helpen in mijn praktijk. Ik mag ze helpen weer te ontspannen, blij te zijn met zichzelf, een positiever zelfbeeld te hebben.
Maar uit mijn hart: ik zou het liefst overbodig zijn, want ik gun alle kinderen, ook deze, een fijner en makkelijker pad.
Dus alsjeblieft lieve mensen, als iemand tegen je zegt: ‘Mijn kind is hoogbegaafd’, vraag dan eens naar het verhaal achter deze opmerking. Want te vaak zit er een schrijnend verhaal achter.
